شهید علی بخش آرویی حسینی
نام پدر : اصغر
عضویت : رسمی
شهید علی بخش آرویی حسینی در خانواده ای مذهبی در روستای آرو چشم به جهان گشود.ایشان در طفولیّت از داشتن نعمت پدر محروم می شوند و در اوایل دوران ابتدایی به همراه خانواده راهی تهران می شود.
خانواده ایشان در تهران با سختی ها و مشکلاتی روبرو می شوند که با لطف خداوند،صبر و تحمل بالا و تلاش بی نظیر مادری مهربان در های جدیدی از موفقیت به رویشان گشوده می شود.
علی بخش برای ادامه تحصیل وارد هنرستان صنعتی شده و با تلاش و کوشش در رشته اتو مکانیک مشغول به تحصیل می شود. وی در ضمن درس خواندن اوقات فراقت را به کار و فعالیت می پردزد تا کمک خرجی برای خانواده باشد.ایشان در دوران مبارزات انقلاب اسلامی فعالیت چشم گیری داشتند و حضوری فعال در راهپیمایی ها و پخش اعلامیه ها داشتند.بعد از انقلاب و پس از گرفتن دیپلم فنی به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد.
پیرو ولایت و مطیع رهبر بود و همیشه می گفت نباید امام را تنها بگذاریم.ضمن حضور فعال در جبهه اهل مطالعه و تحقیق هم بود و معنویتی بالا داشت و این امر در نامه هایی که شهید برای خانواده اش نوشته مشهود است. خوش اخلاقی و احترام به دیگران از خصوصیات ویژه شهید بود.
دوست داشت با خانواده ی شهید ازدواج کند و وقتی تصمیم به ازدواج گرفت به خواست قلبی اش جامه ی عمل پوشاند و ثمره ی این ازدواج پسری است که مهدی نام دارد.
شهید علی بخش پس از شرکت در کنکور و کسب رتبه ی بالا، در رشته ی مهندسی شیمی در دانشگاه صنعتی شریف مشغول به ادامه تحصیل شدند. ضمن جدیت در یادگیری دروس و طی مراحل موفقیت، داوطلبانه در جبهه ها حاضر بود و در جبهه ی جنوب در قسمت توپخانه مشغول به خدمت بود.
گفتنی است از خصوصیات ممتاز شهید مهارت بالا در تیر اندازی بود تا جایی که می توانست حتی سوزن را با تیر بزند!
به برادرانش گفته بود حدّاقل یک نفر از ما باید شهید شود تا از دیگران شفاعت کند و خدا خواست که او خود شفیع باشد.
بار آخر که به مرخصی آمده بود به برادرش چنین گفت : دفعه ی بعد افقی بر خواهم گشت!(کنایه از اینکه شهید خواهم شد)
ایشان در تاریخ 28/5/66 در شلمچه به بزرگترین آرزویش یعنی شهادت دست یافت.
فرازی از وصیت نامه شهید :
«جوان ها رفتند و آنها که ماندند مسئولیتشان در قبال خون شهدا بسی سنگینتر شده است و نمی دانم چگونه می شود از پس آن بر آمد . و چاره ای جز این نداریم که هر چه در توان داریم بکار بریم که شاید مورد لطف خدا قرار بگیریم.این بار ]را [ اگر به دوش حیوانی قوی می گذاشتند کمرش از وسط دو تا می شد ولی نمی دانم این انسان چه موجودی است که تحمل این سنگینی را می کند.باری رسالت خون شهدا بسی بسیار بسیار سنگین می باشد . خدا نکند که در این کار سستی کنیم که در آن دنیا نمی توانیم جواب خونهای ریخته شده را بدهیم
باری نمیدانم چه بگویم و چه بنویسم مغز هایمان کوچک و یارای نوشتن چیزی در این مورد را نمی دهد و اگر دریا ها هم مرکب می شد و علم ما هم هزاران برابر می شد باز نمی توانستیم در مقابل این عزیزان کلمه ای بنویسیم.رسالت اینها مشکل است و ما باید در اعمالمان و حرکاتمان این رسالت عظیم را پیاده نماییم و چه مشکل است وقتی که به من خبر دادند که عزیزی از عزیزان ما در روستا]ی آرو[ به درجه شهادت نائل آمده است . باز احساس کردم که مسئولیت بیشتر می شود.وقتی خبر از شهادت برادران دیگر می آید می بینم که باز مسئولیت سنگین]تر[ می شود ولی در مقابل باز هم ما سستی میکنیم ، در بیانمان ، در گفتارمان و در حرکاتمان سستی میکنیم و می بینیم که نه لیاقت ماندن داریم و نه لیاقت رفتن.
پس بار خدایا هر چه خودت میدانی همان بکن که تو دانای حکیم هستی.»
